لاستیک های هواپیما تماما دست ساز هستند و تمام مراحل تولید از جمله قالب گیری، لایه گذاری، حرارت دهی و آزمون های کیفیت پیش از ترک کارخانه توسط متخصصان نظارت می شود. برخلاف اتوموبیل، هیچ مارک یا برند لاستیک بدی در صنعت هوانوردی وجود ندارد و ارزانترین برندهای لاستیک نیز به جهت حساسیت و ایمنی صنعت هوانوردی مجبور به گذراندن تست های سختگیرانه مربوطه هستند.
لاستیک هواپیما مجبور به تحمل و دوام آوردن شرایط سخت پرواز است، تحمل وزن هواپیما برروی زمین، تحمل دمای تا ۱۵۰ درجه سانتیگراد در زمان نشست و برخاست، تحمل ضربات سنگین در زمان فرود، تحمل دمای منفی ۴۰ در زمان پرواز کروز در ارتفاع بالا، تحمل فشار طاقت فرسا زیر وزن هواپیما در زمان ترمز پس از فرود و …
لاستیک هواپیما با گاز نیتروژن پر می شود، میزان فشار باد کردن لاستیک در هواپیما تا ۱۵۰~۲۵۰ پاوند بر اینچ مربع است (در مقایسه با لاستیک اتومبیل با ۳۰ پاوند بر اینچ مربع)، باد کردن لاستیک هواپیما با هوای معمولی موجب واکنش اکسیژن موجود در آن با لاستیک و پوسیدگی سریعتر آن می شود، همچنین در مواقع ترمز اضطراری و آتش گرفتن لاستیک هواپیما، وجود گاز خنثی نیتروژن از گسترش آتش سوزی جلوگیری می کند.
لاستیک هواپیما پس از سائیدگی تا چندبار قابلیت شیارکشی و استفاده مجدد را دارد، در فرودهای نرم لاستیک هواپیما قابلیت دوام تا ۵۰۰ نشست و برخاست را پیش از تعویض دارد.
طوق های اطراف رینگ هواپیما طوری طراحی شده است که در صورت ترکیدن لاستیک در سرعت های بالا برروی باند، پس از تخلیه باد و تکه تکه شدن آن، لاستیک بدور رینگ باقی بماند و از متلاشی شدن آن و برخورد قطعات به بدنه هواپیما، موتورها و فلپ ها جلوگیری کرده و از بروز فاجعه جلوگیری می کند.
